جام می و خون دل هریک به کسی دادند


در دایـره ی قسمت اوضــاع چنین باشــد

درد من از حصار برکه نیست .

درد من همزیستی با ماهیانیست که

دریا به ذهنشان خطور نکرده است

تمام سعیمو کردم تا به کسی دل نبندم

تا عاشق نشم ...

تا کسی نتونه دلمو تصاحب کنه

تا کسی نتونه خدای دلم بشه

تا کسی نباشه که شبا بخاطرش اشک بریزم

تا کسی نباشه که هرجا که میرم جلو چشمام باشه

تمام سعیمو کردم تا روز آشنایی نباشه و روز جدایی هرگز وجود

نداشته باشه

ولی تو آمدی

عاشقت شدم

دلم را بردی

خدای دلم شدی

و حالا شبا به خاطرت اشک می ریزم

هر جا می رم فقط تو رو می بینم

روز آشنایی بود ........... اما جدایی .......

و حالا شدی تنها بهونه شکستنم

چشم یک روز گفت : من درآن سوی این دره ها کوهی میبینم که از مه پوشیده شده است این زیبا نیست؟

گوش لحظه ای خوب گوش داد سپس گفت پس کوه کجاست ؟ من کوهی نمیشنوم...

آنگاه دست در آمد و گفت : من بیهوده میکوشم آن کوه را لمس کنم من کوهی نمی یابم...

آنگاه چشم بسوی دیگر چرخید و همه درباره ی وهم شگفت چشم گرم گفتگو بودند و گفتند :

این چشم یک جای کارش خراب است!

"جبران خلیل جبران"

لبانت
به ظرافت شعر
شهوانی ترین بوسه ها را به چنان شرمی مبدل می کند
که جاندار غار نشین از آن سود می جوید
تا به صورت انسان دراید
و گونه هایت
با دو شیار مّورب
که غرور تو را هدایت می کنند و
سرنوشت مرا
که شب را تحمل کرده ام
بی آن که به انتظار صبح
مسلح بوده باشم،
و بکارتی سر بلند را
از رو سپیخانه های داد و ستد
سر به مهر باز آورده ام
هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست
که من به زندگی نشستم!
و چشمانت از آتش است
و عشقت پیروزی آدمی ست
هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد